Stel je voor..,

Je verwacht je eerste kindje en je man wordt voor werk in New Delhi, India geplaatst.

Wat komt er dan wel niet allemaal op je af? Alle mogelijkheden werden bekeken en wat waren ze blij dat kraamzorg in het buitenland bleek te bestaan! Bij nader inzien was India toch niet heel geschikt voor jonge baby’s en Corona maakte dat nog erger.

De werkgever adviseerde dan naar Rabat te gaan, Marokko. Mij werd gevraagd of ik dan daar heen wilde komen voor de kraamzorg. Dat was natuurlijk geen probleem, het tijdsblok was al voor hen gereserveerd. De emigratie werd in gang gezet en een huis werd gevonden. De huisraad werd in een container gezet, klaar om verscheept te worden toen het toch verstandiger bleek om met 35 weken terug te gaan naar Nederland om te bevallen. De grenzen zouden gaan sluiten met Nederland vanwege de oplopende Corona cijfers. 

Dát is toch wel heel veel onzekerheid bij elkaar in de, toch al spannende periode van zwangerschap en geboorte. Maar de kraamzorg bleef trouw:) Ook in Den Haag kan ik prima mijn werk doen en zo kwam het dat ik afgelopen week een week lang werd ondergebracht in een hotel om mijn werk daar te kunnen doen.

De geboorte duurde lang maar uiteindelijk kwam Maurits gezond en wel ter wereld en het ontslag was nog dezelfde avond.

Dan kan het zomaar gebeuren dat je op zondagavond, rond middernacht over de Lange Voorhout loopt. De altijd drukke laan met bomenrijen lag er verlaten bij. Een beetje onwerkelijk liep ik daar door de herfstbladeren op weg naar mijn hotel.

Heerlijk om weer even weg te zijn. Het voelde gewoon als “buitenland”, maar dan dichtbij;) . Het werd een mooie week, waarbij ik naast mijn bijdrage aan het prille geluk heb genoten van de stad, de winkels en etentjes met oude bekenden. What’s next?