Een baby in Taiwan
( bericht en foto’s geplaatst met toestemming)
Voor de eerste keer een kindje krijgen is best heel spannend, dit in het buitenland beleven nog net iets meer waarschijnlijk.
Zo kwamen Eva en Jeroen op de eerste controle bij de verloskundige.
Nog maar net terug in Nederland na een jaar in Amerika te hebben gewoond stond de volgende posting voor de deur, Taiwan.
De verloskundige wist van mijn bestaan en vertelde hen over de mogelijkheid van kraamzorg in het buitenland. Deze gedachte stelde hen gerust en al snel konden we kennismaken. Er was meteen en goede klik en samen leefden we toe naar de bevalling.
Op zaterdagochtend kreeg ik een telefoontje… de vliezen zijn gebroken! Een kleine week eerder dan gedacht ging ik mijn reis voorbereiden, want gebroken vliezen betekent een geboorte binnen 24 uur. In Taiwan werd hard gewerkt aan de geboorte, terwijl ik de tickets boekte en mijn koffer ging pakken.
De verzorgende handelingen in het ziekenhuis worden in Taiwan gedaan door de partner of familie. Zo scharrelen er daar heel wat bijna papa’s rond met potjes met plasjes, kommetjes, drankjes en doekjes. Dat moet wel een grappig gezicht zijn. De barenden blijven op zaal liggen tot er volledige ontsluiting is, pas daarna gaat zij naar de verloskamer, waar de papa overigens niet welkom is. Behalve deze papa dan, hij negeerde de protesterende zusters, hij wilde de geboorte van zijn dochter graag zien en zijn vrouw bijstaan!
Op zondagmorgen werd zij geboren…Hoera een meisje! Olivia is haar naam.
Na de bevalling werd de baby vrijwel direct bij de moeder weggenomen voor onderzoeken, tests en vaccinaties. Dit in tegenstelling tot in Nederland, waar het streven is de baby een uur lang bloot op bloot bij de moeder te houden waar zij in alle rust kunnen kennismaken met elkaar en waarbij alle zintuigen worden geprikkeld om de borstvoeding te stimuleren. De baby bleef zelfs 4 uur lang weg, werd ingepakt met een strikje erom en lag met allemaal Aziatische newborns in de babykamer. Een schattig gezicht, dat wel, maar van rooming inn was dus geen sprake. Op gezette tijden, overdag om de 3 uur en ’s nachts om de 4 uur werden alle mama’s opgetrommeld, en werd er gezamenlijk gevoed. Ook hier een verschil in borstvoedingsbeleid met Nederland waar zeker de eerste dagen frequenter, liefst op verzoek wordt gevoed om de melkproductie goed op gang te brengen.
Bij thuiskomst is ook gebleken dat de productie niet optimaal was.
Hoe zou het bij de Taiwanese mama’s dan gaan, vraag ik me af. Hoe vaak slaagt de borstvoeding en hoe belangrijk vinden zij dat? Overal waar ik kwam, in openbare ruimten en winkelcentra zag ik mooi ingerichte borstvoedingsruimten en zelfs in de trein was coupe nr. 5 ingericht als borstvoedingsruimte, dus ik denk wel dat er veel gebruik voor is. Voeden in het openbaar zie je daar dan ook helemaal niet.
Na de bevalling kreeg Jeroen de opdracht om de baarmoeder te masseren. Iedere dag een uur! Na een korte instructie nam hij deze taak serieus op zich en met verbluffend resultaat mag ik wel zeggen..
Nauwelijks bloedverlies en een baarmoeder die in no-time weer terug in positie was, zou het toeval zijn?
Eva kreeg gembersoep, wat niet heel smakelijk was maar wat goed zou zijn voor het herstel.
Na 2 dagen mochten zij het ziekenhuis verlaten en dezelfde dag arriveerde ik, na een vlucht van 12 uren en 7 uur verder in de tijd.
Mijn taxichauffeur was niet moeilijk te vinden, op alle andere bordjes stonden alleen Chinese letters, zo kon ik mijn naam gemakkelijk vinden.
Mijn taak om de ouders te coachen, de rust te bewaken en het huishouden op rolletjes te laten lopen kwam hier helemaal tot zijn recht. Doordat ik dag en nacht bij het gezin verbleef hoorde ik ook hoe onrustig de eerste nachten waren en kon ik ook hier een bijdrage leveren. Ik nam een deel van de nacht voor mijn rekening zodat de ouders ook wat konden slapen. Mijn biologische klok had zich toch nog niet helemaal aangepast 😉
De voedingen zagen er op het eerste oog goed uit. Alleen waren er erg weinig plasjes en het gewicht zakte nog verder dat samen met het huilen in de nacht kon ik wel nagaan dat er niet genoeg melk was. De kolf wees dit ook uit en met voeden op verzoek ging het snel beter. Het gewicht ging in dezelfde lijn omhoog als dat hij gezakt was! Op de laatste dag zelfs boven geboortegewicht, mooi!
Bijzonder is het toch hoe snel ik altijd opgenomen word in een gezin, alsof ze mij al jaren kennen. Dat is echt fijn!
Ik heb, wanneer het werk het toeliet, ook wat van de omgeving kunnen zien. Ik ging met de HSR naar Taipei, wat een belevenis!
Ik heb mijn ogen uitgekeken en genoten van het Lantern Festival dat net aan de gang was. Omdat ik maar weinig westerlingen tegenkwam was ik op mijn beurt zelf ook een bezienswaardigheid, vooral kindjes staarden mij aan, grappig toch.
Eva herstelde voorspoedig en Olivia was tevreden. De ouders zag ik steeds meer vertrouwd raken met de verzorgende handelingen. Ik vertelde over de kwaaltjes die zich op termijn nog voor kunnen doen en schreef de interventies alvast op in het kraamdossier. Er was een broodbakmachine, daar maak ik graag gebruik van in het buitenland, dus dagelijks bakte ik een vers broodje, lekker!
We oefenden met de draagzak en gingen naar de fotograaf! Meestal gebeurt dit al zo vroeg omdat het belangrijk is om zsm een paspoort voor de kleine aan te vragen. In geval van nood wil je toch weg kunnen uit het land. Dat is altijd wel een heel project. De baby moet namelijk de ogen open hebben en tja, zo’n kleintje slaapt veel. Allerlei trucjes kwamen er aan te pas en uiteindelijk is het gelukt. Olivia heeft een pasfoto.
En dan komt altijd weer het afscheid, wel wetende dat ik het gezin op afstand zal blijven ondersteunen. Ik dank de ouders altijd voor de enorme gastvrijheid en het in mij gestelde vertrouwen. Ik ben erg blij dat ik dit werk op deze manier mag doen Xx